Tomasz Westrych — Discidium / Rozstanie
wystawa DISCIDIUM / ROZSTANIE / BWA Przemyśl / 17.01-12.02.2020
kurator: Janusz Jerzy Cywicki
fotografie: Tomasz Westrych / Andrzej Cieszyński / Jacek Szwic
Discidium – tytuł wystawy, zrealizowany w cyklu prac i zaaranżowany we wnętrzu Galerii Sztuki Współczesnej – BWA w Przemyślu. Tłumaczone z jęz. Łacińskiego Rozstanie, można w smutnych realiach społecznych, interpretować jako pojęcie dotyczące odejścia od siebie bliskich sobie osób. Nie mam tu na myśli rozwodu, rozstanie jest czymś więcej, czymś na kształt śmierci i łączony jest zazwyczaj z głębokim przełomem w życiu. Bezradnością, bólem i świadomym przemijaniem. Głęboki kryzys należy traktować jako szansę odrodzenia się i budowania w sobie nieszablonowej postawy. Poprzez sztukę, pracujemy na emocjach, przeżyciach i inspiracjach, stoją one u drzwi twórczości.
Na wystawie, w prezentowanym filmiku Reminiscentia (2018), upowszechniłem fragmenty mo- ich badań, a w nich poszukiwania wokół spraw rzeźby i szeroko rozumianego warsztatu rzeźbiar- skiego. To prywatny i wewnętrzny obszar zainteresowań w którym powstaje koncepcja przyszłej pracy, zanim dotknie się materiału. Głównie opieram się na własnym doświadczeniu i pozy- skiwaniu masy papierowej z celulozy i papieru pochodzącego z recyklingu. Z modeli w glinie, poprzez matryce gipsowe, odbijam i formuję przy pomocy masy papierniczej moje indywidualne kształty. W tej konsystencji, mogę użyć masy papierowej dowolnie, tak jak wymaga tego dany projekt. Kontrolując kompozycję, zachowuję symbiozę świeżości rysunku z przestrzenią kreowa- nej formy. Papier, dzięki swej sprasowanej masie i barwie, jest wytrzymały a delikatność objawia się w tajemniczym emanowaniu światła. Pochłania go z zarazem odbija, podkreślając modelowane kształty.
Od jakiegoś czasu stosuję w mojej pracy, masę papierniczą barwioną w masie. Formy są w kolorze ciemnym, proponując niejednoznaczną czerń. W relacji do poprzednich jasnych, prawie białych prac, są przeciwnością w swej barwie. Nowe rozwiązanie technologiczne, kształ- towałem mając za cel konsolidacje bryły. Jedynie tym rozwiązaniem – barwiąc, byłem w stanie scalić różne od siebie materie i tonacje odzyskiwanego papieru. Z kolei, przyglądając się pracy z dystansu, otrzymałem odmienność wagi naturalnej versus złudzenie ciężaru plastycznego. Powstałe prace rzeźbiarskie mają swój rodowód z rysunku, traktuje szkic, jako narzędzie pracy prowadząc rodzaj dziennika, gdzie na marginesie rysowanych przemyśleń, umieszczam komen- tarz do rzeczywistości. Dzięki koegzystencji rysunków i zapisywanej treści, redukuję zapis, otrzy- mując syntezę graficzną, rezultat wykorzystuję pracując bezpośrednio w modelunku przyszłej rzeźby. Pracuję i realizuję rzeźby w cyklach, o różnym charakterze reliefu i przestrzeni. W tym obszarze swoje najważniejsze miejsce zajmuje człowiek, to on jest najważniejszym narratorem pomiędzy treścią a ostateczną formą pracy.