Początkowo artysta używał form linearnych intuicyjnie, niejako automatycznie, poza świadomością. Z czasem zaczął zauważać obecność linii w swojej twórczości i poddał się jej z pełną premedytacją. Analizując jego działania, można dostrzec, że linia prowadzi go bardziej, niż on ją – wprowadza porządek, dynamizuje formy, a jego sztuka przyjmuje coraz bardziej wyrazisty kierunek.

Zmagania artysty z linią są naznaczone ciekawością i eksperymentem. W ramach doktoratu staje przed problemem formalnym, wystawia się na próbę zderzenia z przestrzennością linii, walcząc z jej materią i ideą. Bawiąc się formą i treścią, wyznacza sobie kolejne zadania i zadaje następujące po sobie zagadki. Te, które udało mu się rozwikłać, prezentuje na niniejszej wystawie. Konfrontuje się z linią rozumianą jako struktura, materia, forma, a wreszcie jako dynamika. Przenikliwie analizuje ją jako przestrzeń rysunkową, ciągłość czy czasoprzestrzeń. Pochyla się nad linią budującą relacje form; nad strukturą linii tworzącą płaszczyznę, a następnie formę obiektu. Kontrastuje swoje struktury linearne z organicznymi kształtami natury. Wykorzystuje linie do nadawania kierunku użytym w pracach znalezionym obiektom.

Każda z obecnych tu rzeźb ma swoje znaczenie w tym procesie, jest reakcją na postawione przez artystę pytanie, wynikiem analizy, efektem przetestowanych rozwiązań i doskonalenia przyjmowanych metod. Jedno wykonane zadanie rodziło kolejne, a po każdej wypracowanej odpowiedzi następowało pytanie: co dalej?

Rozwinięciem wszystkich poprzednich działań jest wieńcząca wystawę rzeźba kinetyczna – punkt kulminacyjny procesu badawczego, próba zamknięcia etapu poszukiwań. Widoczna w obiekcie inspiracja kosmosem zapowiada, że być może jest on kolejnym krokiem w nieznane, otwarciem na nową nieskończoność czekających dalej zadań i rozwiązań.

Paulina Mazurek

zdjęcia: love idaa