Egzystujemy gdzieś na styku nieba z ziemią.

Jesteśmy raczej na powierzchni Ziemi.

Bywają momenty oderwania.

Bywają momenty pogrążenia,

gdzieś głęboko poniżej linii horyzontu.

Czy nie byłoby lepiej nie tracić z oczu horyzontu?

Wyznaczenie linii horyzontu wymaga ustalenia tego, gdzie znajduje się patrzący. Ujawnia punkt obserwacji, położenie obserwującego, wobec czego zorientowany jest człowiek. Jest spojrzeniem na siebie jako na część większej całości, wobec której się funkcjonuje, stanowi o przyjęciu odpowiedniej optyki.

Wewnętrzny horyzont jako kluczowy motyw realizowanego projektu – wystawy ukazującej reprezentacje różnych twórców ma za zadanie naprowadzać, odgrywać rolę wizualnego kompasu poprzez różnorodne narracje, obrazy, nakreślone perspektywy. Stawia pytania: czy sztuka egzystencjalna może zmienić perspektywę postrzegania rzeczywistości? Czy poprzez język wizualny twórcy stwarzają sobie strategie przezwyciężenia inercji, acedii i zwątpienia?

Nie da się ukryć, że pogłębiające się negatywne zjawiska obserwowane w społeczeństwie wywołane przewartościowaniem życia, izolacją wywołaną choćby pandemią, postępem technologicznym, konfliktem zbrojnym, oderwaniem od natury spowodowało poczucie samotności, lęk, wewnętrzne rozproszenie i kryzys relacji międzyludzkich. Przyniosło to w wielu przypadkach pogrążenie ludzi w bezradności, bezsensie, bezsenności, w masie dni, które zlewają się w jeden szary, niechciany los.

Te doświadczenia wielu przyniosły przebudzenie,by doświadczać i docenić to, co obecne. By szukać fragmentów stabilności w tym, co nieustannie ulega zmianie.

Dominika Borek, Paweł Marcinek

zdjęcia wystawy: Marek Błażucki