Przestrzeń, w której i poprzez którą działa Rzeźbiarz, powoduje zanurzenie w emocjach wywołanych przekazem treściowym dzieł, sugerowanym poprzez znaczące łacińskie tytuły, krążące wokół takich pojęć jak – znaki natury, brzmienia czasu, dyskusje, wspomnienia, miejsca, horyzonty, transformacje, pauzy i wiele innych. Odwołują się one do przeżyć Artysty, śladów pamięciowych, które w przestrzeni ekspozycji tworzą sieć wielorakich powiązań. W ten sposób powstaje fascynująca opowieść złożona z nakładanych na siebie warstw znaczeniowych. W bogatej i różnorodnej twórczości Tomasza Westrycha obecna jest świadomość naszej więzi z naturą i procesami, których jesteśmy częścią.

Jest artystą nie tylko wrażliwym i uważnym na otaczający świat i własne wnętrze, ale w mikrokosmosie jego rzeźb zawiera się pamięć powstawania i kształtowania ziemi, tworzenia materii. Każda z prac Artysty, począwszy od szkiców rzeźbiarskich, rysunków przestrzennych, plakiet, płaskorzeźb i pełnowymiarowych rzeźb jest gestem kreacji bliskim naturze i metaforą procesów geologicznych zachodzących na ziemi. Zwieńczeniem jest wielokrotnie powtarzany symbol głowy-głazu – eratyku narzutowego, pozostałości po epoce zlodowacenia. Jest w tych rzeźbach pewna pierwotność, zatrzymany w czasie proces, oczekiwanie na kolejny gest Artysty. Każdy drobiazg ma znaczenie, mobilizuje całą uwagę, która skupia się na szczegółach, odczuciu ciężaru i kształtu tworzywa, oko przemierza równiny, płaskowyże, szczeliny formowane w strukturze masy papierowej sugerującej powierzchnię kamienia. Czy Artysta kontroluje formę? Z całą pewnością tak, ale mam wrażenie, że są momenty, w których zdaje się na materię. Masy papieru to dryfująca forma, która poddaje się twórcy, ale jednocześnie ulega prawom natury.

W wyjątkowym wnętrzu dawnej, zrewitalizowanej elektrowni, precyzja i geometria architektury oraz zachowanych maszyn i urządzeń przemysłowych została skontrastowana z formą rzeźbiarską jakby naturalnie ukształtowaną. Jednocześnie nie stwarza to dysonansu, ale wrażenie swoistego pokrewieństwa, a nawet harmonii. Rzeźby rozgościły się, zadomowiły w tej przestrzeni, „wrosły” we wnętrze, wydają się naturalne i prawdziwe, tworzą nową sytuację przestrzenną – swoiste wydarzenie. Siła gestu artystycznego, który ukształtował masę papierową przeważa nad racjonalnością mechanizmów. Westrych kreuje jakby nowe maszynerie, nakłada warstwy, mocuje, uruchamia. Kształty ludzkich głów, to jakby sugestie genialnych myśli, których owocem jest sztuka, ale także maszyna. W tym kontekście słowa Amédée Ozenfanta: obraz to maszyna do wywoływania wzruszeń, nabierają szczególnego znaczenia. Rzeźby i reliefy Westrycha w przestrzeni „Elektrowni” uruchamiają eksplozję wrażeń i myśli. Wnętrze galerii stało się miejscem sensotwórczej relacji z zastanym, prowokującej dynamikę zmian, których tempo uzależnione jest od wyobraźni i świadomości widza-odbiorcy oraz wielowątkowej narracji, którą prowadzi Autor. Cała twórczość Artysty jest kompatybilna z rytmem jego życia, jest obrazem ciągłej przemiany wewnętrznego świata, indywidualnych przeżyć i doświadczeń. Tomasz Westrych tworzy swój artystyczny diariusz, prowadzi wewnętrzny dialog, który staje się narracją o życiu i upływie czasu, o trwaniu i zmianach, o dalekich wędrówkach i twórczych powrotach.   

dr Anna Dettloff

zdjęcia wystawy: Marek Błażucki